اسدی، حبیب عترت! گل باغ آشنایی! چه سعادتی از این به، که شدی تو نینوایی تو حبیب پاکبازی، تو هماره سرفرازی به ولایت حسینی، به محبت خدایی تو اسیر زلف یاری، همه عمر بی قراری تو شدی ز نوجوانی، به هوای ما هوایی که در این سیاهی شب، ببرد خبر به زینب که حبیب، پیر کوفه، شده پیر کربلایی زکرامت سرشتت، همه بوده سرنوشتت که به پای عشق جانان، سر و جان کنی فدایی به خدا قسم حبیبی، که تو یاور غریبی چه خوش است با غریبان، شب غربت آشنایی چو مرا غریب دیدند، همگان زمن بریدند منم ودیار غربت، منم و غم جدایی شده چشم هاجرانم همه چشمه های زمزم به جز العطش ندارد لب خشکشان صدایی شده قسمتت سعادت، زهی از چنین عبادت که کند عذار سرخت، زحسین دلربایی زمحبت تو میثم، به عنایتت زند دم شب و روز، فکر و ذکرش شده منقبت سرایی
