در ولادت حضرت ابو الفضل العباس (ع)
از گلستان ولایت خبر آمد خبر آمد که شب منتظران را سحر آمد سحر آمد
افق فضل و ادب را قمر آمد قمر آمد یم ایثار و وفا را گهر آمد گهر امد
شاهکار ازلی را اثر آمد اثر امد
فاطمه ام بنین را پسر آمد پسر آمد
به همه صبح تجلای رخ یار مبارک جلوه یوسف دیگر سر بازار مبارک
جشن خون و شرف و غیرت و ایثار مبارک خنده فاطمه و حیدر کرار مبارک
عید میلاد ابوالفضل علمدار مبارک
نخل سرسبز امید علوی را ثمر آمد
آمد ان کودک شیری که بود صولت شیرش بلکه شیران شحاعت همه خوانند امیرش
دل هر سلسله در سلسله زلف اسیرش خوشتر از شیر بود وعدع زخم سر تیرش
اوست عباس که با دیدن رخسار منیرش
بوسه زن بازو و پیشانی او را پدر آمد
او که بر دست و جبین بوسه زند چار امامش او که دارند شهیدان همه حسرت به مقامش
صولت از باب و ادب مانده به میراث زمامش ز نبی باد درودش ، ز علی باد سلامش
دور باشد ز ادب خوانم اگر ماه تمامش
که ز خورشید فروزنده تر و خوبتر آمد
علوی زاده و رخ آینه طلعت طاها قمر و از رخ او در دل خورشید ضیاها
این گل از کیست با بن رنگ و با بن بوی الها ؟ که ز انفاس خوشش گلشن دین یافت صفاها
که برد مژده بر آن فاطمه روحی بفداها
که از این فاطمه در جلوه حسینی دگر آمد
ذکر لالائی از زمزمه عشق نهائی او حسین دگر است و پدرش احمد ثانی
مانده از بوسه بابا به دو بازوش نشانی گه تبسم زند و گاه کند اشک فشانی
کنیه اش بوده ابوالقربه ز دوران جوانی
کز ازل ساقی ذریه پیغامبر آمد
این همان است که فرموده قمر شمس صحایش نه عجب خواند اگر شیر خدا شیر خدایش
جان من جان همه عالم و آدم بفدایش حاجیان واله و حیرت زده حج وفایش
عشق میقات و عطش مروه و خون سعی صفایش
زمزمش علقمه گردید و عمودش حجر آمد
برق تیغش زده بر فرق عدو نقش تباهی ماه با پرتو مهر رخ زیباش سیاهی
خون بازو ، بوفاداری او داده گواهی او امیر سپه و هاشمیانند سپاهی
تا صف حشر بود فخر شهیدان الهی
بر شهیدی که شهادت هم از او مفتخر آمد
شب میلاد در او شیر خدا دید خدا را عشق و ایثار و وفا و شرف و صدق و صفا را
آبرو داده بمیدان شهادت شهدا را لاله گون کرد ز خون تا صف محشر ، یم لا را
بیشتر سینه سپر کرد و بلی گفت بلا را
هر چه بر پیکر او تیر بلا بیشتر آمد
کربلا گوهر سرخی است بدریای وجودش نینوا گوشه ای از زمزمه نای وجودش
آخرت نغمه شوری است بدنیای وجودش شهدا در دو جهان عاشق شیدای وجودش
تا گلستان شود از زخم سراپای وجودش
پیش شمشیر سراپای وجودش سپر آمد
ای زده دست خدا بوسه به دست و سر و رویت ای گلستان وفا سبز ز خوناب گلویت
رشته عشق تمام شهدا حلقه مویت دیده خلق چو اطفال جگر سوخته سویت
من نه مداح توام بلکه گدای سر کویت
شاد از آنم که سر کوی تو عمرم بسر آمد
من ناقابل و مودح تو زهی لطف و عنایت گمرهی بودم و گشتم سوی این خانه هدایت
چه کنم گر نکنی از من بیچاره حمایت گرچه هر عضو تنم از گنهی کرده حکایت
شکر پیوسته خدا را که در این باغ ولایت
نخل "میثم" همه از وصف شما بارور آمد
)نخل "میثم"ج1)
