چهره از خون خدا کردی خضاب ای ذوالجناح
چون شرار افتاده ای در پیچ و تاب ای ذوالجناح
صیحه هایت الظّلیمه، شیهه هایت یا حسین
هر نفس داری هزاران التهاب ای ذوالجناح
ای بُراق تیر باران گشته در معراج خون
از چه بر تن زخم داری بی حساب ای ذوالجناح
فاش بر گو ماه زینب را کجا انداختی
در یم خون یا میان آفتاب ای ذوالجناح
گوش کن در قلزم خون از گلوی خشک او
دمبدم آید صدای آب آب ای ذوالجناح
چهره از خاک و غبار کربلا پوشیده ای
یا ز خون صاحبت بستی نقاب ای ذوالجناح
قلب ما را سوختی اینگونه سقّایی مکن
کم بریز از چشم گریانت گلاب ای ذوالجناح
باز شو سوی منای خون خلیلم را بگو
خیمه ها زمزم شد از اشک رباب ای ذوالجناح
من ز سوز سینۀ خود با تو می گویم سخن
تو به اشک دیده می گویی جواب ای ذوالجناح
با وجود آنکه ریزد از دو چشمت سیل اشک
زانویت را خون گرفته تا رکاب ای ذوالجناح
شیهه هایت شعله های نظم «میثم» می شود
تا جهان را افکند در اضطراب ای ذوالجناح
