چـــرا بـــه کـــوفه نتـابد بـه نوک نیزه سرت
کـــه آمــــدی بـــه مقـــر حکــــومت پــدرت
چـــــه روی داده عـــزیــز دلـــم بگـــو با من
کــه خـون چکد ز جبین اشک ریزد از بصرت
کجــا روم بـه کـه گــویم چگـونه شرح دهم
کـــه پیـش سنـگ بلا صورتت شده سپرت
الا رســــول خــــدا بــــر فــــراز نـــی بنگـر
نگــــاه کـن که چه خاکستری شده قمرت
چقــــدر داغ نهــــادنــد بــــــر روی داغــت
کـــه پــــاره‌پـاره‌تـر از حنجــرت شده جگرت
دو گـونه‌ات چــو گــل سرخ گشته خون‌آلود
از ایـن کــــه روی نهـــادی به صورت پسرت
فــدای «انکســر ظهـــری»ات کـه تـا بودی
نگـشت راسـت بـــه صحــرای کـربلا کمرت
عـــزیز فـــاطمه بـــرگو بـــه جــان مـادرمان
چگــونه شمـر لعین چنگ زد به موی سرت
خــدا کنـد کمـی ایـن نیزه خـم شود تا من
به اشک خویش کنم پاک،خون زچشم ترت
گنـاه «میثـم» اگـر بی‌حـد است می‌پرسم
چگـــونـه پـــای نهــد در جحیــم، نـوحه‌گرت
