درد من و درمان تو، یا حضرت عباس دست من و دامان تو، یا حضرت عباس تو قبلۀ حاجاتی و من یکسره حاجت چشم من و احسان تو یا حضرت عباس ای دیده علی، ماه شب چهاردهم را در چاک گریبان تو یا حضرت عباس تو ساقی مهریۀ زهرایی از آن‌رو دریا شده عطشان تو یا حضرت عباس از روز ازل، بوسه‌گه وجه خدا بود دست و لب خندان تو یا حضرت عباس نَبْود عجب ار صوت علی زنده شود باز با خواندن قرآن تو یا حضرت عباس در پنجۀ ارباب دعا، حبل متینی است از رشتۀ دامان تو یا حضرت عباس پشت تو نلرزد، چو علی گر همه عالم آیند به میدان تو یا حضرت عباس گو خلق بیارند، بخوانند و بگویند آرند چه در شان تو، یا حضرت عباس پیغمبر و زهرا و علی و حسنینند مداح و ثناخوان تو یا حضرت عباس بس فخر کند حضرت سلمان اگر او را خوانند مسلمان تو یا حضرت عباس سقّایی و سرداری و ایثار، سه حرفند از مکتب عرفان تو یا حضرت عباس تیر و سپر و نیزه بوَد در کف دشمن در قبضۀ فرمان تو یا حضرت عباس مدح تو نه آن است که گویند ادیبان از ابرو و چشمان تو یا حضرت عباس مدح تو عیان است، عیان است، عیان است در پرتو ایمان تو یا حضرت عباس مدح تو نوشته است، نوشته است، نوشته است در زخم فراوان تو یا حضرت عباس مدح تو همین است، که فرمود امامت مولات به قربان تو یا حضرت عباس مدح تو همین است، که با خیل ملائک پرواز کند جان تو یا حضرت عباس مدح تو همین است، که مولای دو عالم زد بوسه به دستان تو یا حضرت عباس تو حُسن خدایی دل «میثم» شده روشن از حُسن فروزان تو یا حضرت عباس
