ای ساربان آهسته ران کز دیده دریا می رود

از شهر زهرا نیمه شب فرزند زهرا می رود

منزل به منزل کاروان گردیده در صحرا روان

با ناله و آه فغان تنهای تنها می رود

ریحانه ی خیرالبشر کرده سوی جانان سفر

یا آنکه موسایی دگر در طور سینا می رود

قلب سکینه مشتعل، اشکش به رخ، خونش به دل

با دیده ی دریائی اش دنبال سقّا می رود

اصغر زدامان رباب پر می زند بر دوش باب

با شوق پیکان بلا همراه بابا می رود

لیلا جوانت را به بین با رفتن آن نازنین

گویی محمّد (ص) بر زمین از عرش اعلا می رود

ریحانه ی باغ حسن پوشیده بر قامت کفن

تا شوید از خون پیرهن با شور و غوغا می رود

آید زصحرا زمزمه خون ریزد از چشم همه

سقّای آل فاطمه عطشان به دریا می رود

ای آسمان اختر فشان بنگر برای بذل جان

ماه بنی هاشم روان با ماه لیلا می رود

زینب شده محمل نشین با ناله های آتشین

منزل به منزل کو به کو صحرا به صحرا می رود

مرغ دل «میثم» روان گردیده با این کاروان

داده زکف تاب و توان همراه مولا می رود