امشـب شـب میــــلاد امیـــد حسین است(ولادت)
عیدحسین عید حسین عیدحسین است
گــویـی خـــدا کوثـــر بـه کوثــر داده امشب
یـک حیــدر دیگــر بــه حیــدر داده امشب
کـوثـــر بــــه روی دامــــن کوثــــر ببینیـــد
قـــرآن بـــه روی دست پیغمبــــر ببینیــد
امشــب دوبـــاره پنـــــج تــــن را آفریدنـــد
احمــد، علــی، زهـــرا، حسن را آفــریدند
در پنــج مهـــر آمـــد بـــه دنیــا مــاه دیگــر
یــــا آمـــــده میــــــلاد ثـــارالله دیگـــــر؟
بــــر زینــت دیـــــن خــــدا زیــــن اب آمــد
الله اکبــــــر! زینــب آمـــــد زینـب آمــــــد
در خلق و خو زهــرا و ختـم‌المرسلین است
هنگــام خطبـــه یک امیرالمـــؤمنین است
این شیـــردخت شیـــر حــی کردگـار است
فــریاد، نـه! حتـی سکوتش ذوالفقار است
هــر صبحــــدم بـــا یــــاد او یک یــــادواره
هـــــر روز دازد عیــــد میــــلادی دوبــاره
چشــم علــی بـــر چهـــرۀ زهرایی اوست
در چشم شیعـه اشـک عاشورایی اوست
بـــا گریـــــه مـی‌جــوید امـــــام کربــــلا را
انگـــــــار می‌بینــــد قیـــــام کربــــــلا را
اُم و اَب و جــــــان و ســـرم گــــردد فدایش
انگـــــــار آوای علــــــی دارد صـــــدایش
این عمــــۀ ســادات این، زهرای زهراست
ایــن مثــل زهـــرا مـــادرش ام‌ابیهــاست
این انبیــــا و پنـج تــن را نــور عیـــن است
زیـــن اَب و زیــن اُم و زیــن حسیـن است
سرتاقدم جان است وجانانش حسین است
می‌گـرید و گهـواره جنبانش حسین است
در خواب و در بیـداری خـود بـا حسین است
در هـر گــل لبخنــد او یک یا حسین است
الله اکبــــــر! از کمـــــــال و از جــــــلالــش
الحـق کــــه شیــــر فاطمـه بــادا حلالش
گـر شیرحق شیر حقش گوید،عجب نیست
عطربهشت ازسینه‌اش بـوید،عجب نیست
کــرب و بــلا بـــی نـــــام او معنــــا نـــدارد
لـــوح رضــــا بـی صبــــر او امضـــا نـدارد
هــر خطبــــه‌اش یـک ســـورۀ آمـال نهضت
هــر جملــه‌اش یک آیـــۀ اکمـــال نهـضت
پیوستـــه بــوده جـــا در آغـــــوش الــهش
از گـاهــــواره تـــــا کنــــــار قتلـگـــاهش
وقتــــی سخـــن مثـل امیـرالمؤمنیـن گفت
بــر او ســـر بــالای نیــــــزه آفــریـن گفت
بـا احمــــد و زهـــــرا و حیـدر هم صــدا بود
الحــق کــه او پیغمبـــر خـــون خــدا بـود
چشـم حسیــن از خطبــۀ او گشت روشن
احمد، علی، زهرا، حسن، گفتند احـسن!
وقتـی که شـد با خنجــر خونین لبش جفت
هم بــوسه می‌زدهم خدا راشکر می‌گفت
با سیــل اشکش عقـــده از دل بــاز می‌کرد
اول سفـــر را بـی حسیـن آغــاز می‌کــرد
انگـــار می‌بینـــم تــــن در خــــون تپیــتده
بـــر او اذان گوینـــــد رگ‌هــــای بـــریــده
در گریـــــۀ او نـاقه‌هـــــا امـــــداد کــــردند
گــویــی فــرات دیگــــری ایجـــاد کردنـــد
آتش بــه ســــوز سینـــــۀ او بـــاد مــی‌زد
تنهــــا بــرای او جــــرس فریــــاد مــی‌زد
لب‌هـــا تــرک‌خــوردۀ فضـا در چشم‌ها دود
آب فـــرات از خجـلت زینـــب گِــــل‌آلـــــود
صحـرا بـه صحــرا کـو به‌کـو منـزل بـه منـزل
زینب، ســـوار و فاطمـــه دنبـــال محمــل
زینـب، همیــشه یــاد او هــم گریــــه دارد
حتـــی شب میــــلاد او هــــم گریـه دارد
در هـــر مقامــی یــاد او یــاد حسین است
میـــلاد او هـم مثــل میـلاد حسین است
«میثم»! از آن روزی که پیغمبر نبی بود
زینب حسینی و حسینـش زینبـی بود
