مدح امام حسن مجتبی (ع)
ای دل دلشکستگان عاشق و مبتلای تو روح گرفته آبرو از نفس صفای تو
نغمه عشق عاشقان زمزمه ولای تو بود و نبود عالمی در نعم از ولای تو
ای حرم غریب تو کعبه قلب ما حسن
کریم آل فاطمه امام مجتبی ، حسن
ای که علی مرتضی بوسه گرفته از لبت شانه ختم انبیا گشته خجسته مکبت
بردن نان بی کسان آمده کار هر شبت لولو گوش قدسیان زمزمه های یا ربت
لب بگشا بخوان بخوان بار دگر دعا ،حسن
روز ازل سرشته شد با غم عشق تو گلم بقیع بی چراغ تو چراغ روشن دلم
نقل حدیث عشق تو نقل مدام محفلم کرامتی مه بنده ام عنایتی که سائلم
مرا مران مرا مران از در خویش یا ، حسن
مرغ پریده دلم خدا خدا خدا کند گرد مدینه گردد تو را تو را صدا کند
بلکه خدا به مقدمت مرا مرا فدا کند تیغ فلک هزار بار اگر سرم جدا کند
نمی شوم نمی شوم از تو دمی جدا حسن
ای به سرشک فاطمه شسته شده مزار تو مهدی صاحب الزمان زائر بی قرار تو
بهشت قرب اولیا ء هماره در جوار تو از تو کسی غریب تر نبوده در دیار تو
ستم کشیده روز و شب ز غیر و اشنا ، حسن
ای که به شانه رضا کوه بلا کشیده ای بیشتر از ستارگان زخم زبان شنیده ای
زخم به زخم دل همی لحظه به لحظه دیده ای با همه آشنا ولی از همه دل بریده ای
هر کسی از شراره ای سوخت دل تو را حسن
ای صلوات قدسیان زمزمه حکایتت دشمن کینه توز هم شد خجل از عنایتت
سینه هفت آسمان سفره ای از ولایتت از چه نکرد هیچکس مثل علی حمایتت
همسر بی وفای تو کشت تو را چرا حسن ؟
صبر تو نقش خصم را یکسره بر ملا کند صلح ت کار نهضت و قیام کربلا کند
جنگ تو نقل قدرت بازوی مرتضی کند کسی به جنگ و صلح تو چون و چرا ، چرا کند؟
قعود تو قیام تو حکم خداست یا ، حسن
خوشا به حال آنکه شد خاک دیار عشق تو خوشا به حال آنکه جان کند نثار عشق تو
تویی تویی تویی که دل گشته شرار عشق تو منم منم منم منم "میثم" دار عشق تو
عنایتی که جان کنم در قدمت فدا ، حسن
(نخل میثم ج1)
