ای گــل ســرخ بوستـــان خلیل

در منـای حسیــن اسمـــاعیــل

ای حسن را فـروغ دیـده سلام

باغ یاس به خون کشیده سلام

قـمــر محـفــــل چهــــار امــــام

بـرده از کـــف دل چهـــار امـــام

تــازه دامـــــاد حجـلـــۀ ایـثـــــار

یـاس از خـون چهره گشته نگار

گـــرد ره مشـــک طــرۀ مــویت

گــل ســـرخ خـــدا شـده رویـت

بـــدنـت مثـــل حلقــه‌هــای زره

زخـــم‌هــایت بـه تیـر خورده گره

خلعتـت خـــاک دامــــن صحـــرا

عـــود تــــو ســـوز سینــۀ زهــرا

زخم‌ها گل، گلاب،خونِ دو عین

تخــت دامـادی تـو قلـب حسین

لالــــۀ سیــنــه، خنجــر فــــولاد

شـــانــۀ زلـــــف، پنجــــۀ جــلاد

خـون رخسـاره، گشتـه بود حنا

ذکــــر بـــــزم زفــــاف، واحسنـا

مــرغ شـب کشتـۀ نمــاز شبت

مرگ، شیرین‌تر از عسل به لبت

زرهــت پیــرهـن، بــدن سپــرت

سنـگ می‌ریخـت جــای گل به سرت

پــای تــا سر شده تمام حسن

بــرده دائــم دل از امــام حسن

پــدر و مــــــادرم بــــه قــربـانت

از چــه کـــردنـد سنــگ بــارانت

زخم شمشیر و نیزه‌ات بـه بدن

بیشتـر شـــد ز حلقـــۀ جـوشن

از ســر زیـــن بــه خـاک افتادی

پیـش چشم حسین جان دادی

میــزدی از هجـــوم زخــم عــدو

دست و پا روی دست‌های عمو

پـر به سوی جنان زدی که تو را

پـــاگشـــا کــــرد مـــادرت زهـرا

زخــم تـــو آیـــه‌های ســورۀ نور

آیــه‌هـا مـــانـده زیــر سم ستور

خار بر گل رود فرو سخت است

داغ تـو بر دل عمو سخت است

تـــا قیـــامـت جهــان پـریشانت

چشم «میثم» همیشه گریانت