ای همــه آزادگـــان را ســـرور و مــــولا حسین
گوشۀ چشمی به حر از مرحمت بگشا حسین
یــــابـن زهـــرا مــن دگــــر حـــر یــزیدی نیستم
کــن حسینـی بــودنـم را از کــرم امضـا حسین
گــر هــزاران بـــار در راه تـــو جــان و سـر دهم
بــاز هـــم شـــرمنـده‌ام از زینــب کبـــرا حسین
آمـــدم تــا بـــا همـــه عـــالـم بگــویـم مـن دگر
بــا حسینم بــا حسینم بــا حسینم بــا حسین
دوش تــا وقــت سحــر ذکــرم فقـط نــام تو بود
دوسـت دارم زیــر خنجــر هــم بگـویم یا حسین
می‌کشـد حـر تـو را این غـم که بین سی هزار
او بمــاند تــو دهــی جــان بـا تـن تنهــا حسین
تــا شنیــدم طــوطیت از تشنگــی پــــر می‌زنـد
مــرگ خــود را خــواستم از خــالق یکتا حسین
آب چــون پــاکـم کنــد مـــولای مـــن اذنم بــده
تا گناه خود به خون شویم در این صحرا حسین
یــوسـف زهــرا کـــرم کـــن دسـت حرت را بگیر
تــا بگیــرم روز محشر دست «میثم» را حسین
