همـــانــــا اول مــــاه صفــر بــــود

کــه عاشورای پر شوری دگر بود

دم دروازۀ ســـــــاعــات دیـــــدند

کــه قـرآن بر سر نی جلوه‌گر بود

سـر بـــالای نی با چشم می‌دید

کـه جـان اهـل‌بیتش در خطر بود

بـه هـر جـا کعب نی می‌رفت بالا

فقـط زینـب، فقـط زینب سپـر بود

اگرطفلی زمین می‌خوردچشمش

کنـــار نیـــزه در چشـــم پـدر بود

کنـار نیــزه یــک گــــردون ستــاره

فـــراز نیــزه‌هـا هجـده قمـــر بود

گهـــی دسـت عــدو می‌رفت بالا

گهــی دست رقیـه روی سر بود

فــرات داغـــداران چشم پر اشک

غــذای کـــودکــان خون جگر بود

خــدا شــــاهد در و دیــوار شاهد

که شام ازکربلا هم سخت‌تر بود

غــــرور و مستـی و کبــر و تفـاخر

سر وقرآن و چوب وطشت زر بود

فقـط تنهـــا خـــدا می‌دانـد و بس

چــه در بــزم یزیـد خیــره‌سر بود

خـــدا دانــد کــه جای ضربۀ چوب

بــه جــای بــوسـۀ خیرالبشر بود

همــه بــــا خنده می‌گفتند تبریک

در آن بـزمی که زهرا نوحه‌گر بود

نفس در سینۀ «میثم» از این غم

شـــرر بـود و شرر بـود و شرر بود