این شنیـدم چـون بــه دشت کربلا
خیمــه زد ســــرحلقــــۀ اهــل ولا
بــــر حبیـب‌بــن‌مظــاهـــر نامـه داد
نـــامـه نـه! یــک کوه آتش از نهاد
نــامـه‌ای بنــوشـت بــا متن عجیب
یــا حبیبی! مــن غـریبم من غریب
ای ز دوران جــــــوانـــی یــــار مـــا
همچنــان عبـــاس مـا غمخـوار ما
تــو حبیبــــی لیـــک محبــوب منی
طـــالـب حقـــی و مطلـــوب منـی
شهـد تـو از دست ما جام بلاست
وعـــدۀ ما بـا تو دشت کربـلاست
تا کنی رخسار خود از خون خضاب
رو بـــه دشت کــربلا کن با شتاب
کــرد قــاصـد روی در شهــر حبیب
نــامـــــه را آورد از بـهــــــر حبیــب
همسرش گفتـا حبیب!این نامه چیست؟
گفت پیغـــام حسین‌بـن‌علـی‌ست
نــــامـــه داده از زمیـــــن کــــــربلا
کــای وجـــودت عـــاشق تیـر بـلا!
یـــا حبیبـی یـــا حبیبـی یـــا حبیب
مـن غــریبــم من غریبم من غریب
آن زن زهـــــرایـــــی نیکــــوخصــال
کــرد از آن پیــر عاشق این سؤال
کـــای حبیــبِ عتـــرت خیــرالبشر!
کی کنی بر بذل جان، عزم سفر؟
او کـــه بـــودی بـــا امـامش ارتباط
کـــرد نـــزد همســر خــود احتیاط
گفــت بــــودم در جـوانـی شیرمرد
حـــال می‌آیــد چـه کار از پیرمرد؟
گــرچــه مـــرد تـیغ و مـرد جوشنم
نیسـت نیــــروی جــوانـی در تنـم
زن چــو این پـاسخ ز یار خود شنید
دسـت بـرد و مقنعه از سر کشید
بـــر ســـر آن شیـــردل پرتـاب کرد
یــــار خـــود را از خجـــالت آب کرد
گفت بنشین در سرای خود چو زن
پیــش مــن دیگـر دم از مردی نزن
یــوسف زهــراست در صحرا غریب
شـــرم از زهــرا نـداری ای حبیب؟
ریخـت اشـــک از دیــدۀ آن پیـرمرد
گــریـه کرد و گریه کرد و گریه کرد
گفت ای زن بعـــد مــن گیـری عـزا
ســر نهـی بر خاک، بی آب و غذا
زن بگفتـــا از چــــه داری واهمــه؟
جــان مــــن قـــربـــان آل فـاطمـه
چون حبیب از یار،این پاسخ شنفت
اشـک شـوقش ریخت بر رخسار وگفت:
کـــای کنیــــز آل ختـــم‌المرسلین!
آفــریـن بــــر تـــــو زنِ مــــردآفـرین
مــــن از اول کــربـــــلایـی بــوده‌ام
بــــا نثــــار جـــان ولایــی بــوده‌ام
بیـــم از آنــــم بــود ای نیکـوخصـال
کـــه تــو نگــذاری روم سـوی قتال
همسرم! آسـوده خاطـر باش، من
از ولادت بـــــر تنــم کــــردم کفــن
من به شوق جان‌فشانی راهی‌ام
هـــرچـــه آیــد پـیش، ثاراللّهـی‌ا‌م
مــی‌روم در کـوی جانـان بـا شتاب
تـا محـاسن را کنم از خون خضاب
سینـــۀ مــن از ولادت منجلی‌ست
خون من وقف حسین‌بن‌علی‌ست
مـــی‌روم تـــــا در حضـــور رهبـــرم
بـا لـب عطشـان جـدا گردد سـرم
عـــــاقبـت آن عـــاشــق دلبــاخته
جــان خـود را وقـف جانان ساخته
بـــود از بــس تشنـــۀ جـــــام بـــلا
گشت خــونش وقــف خـاک کربلا
پیکـرش شد دفـن در خاک حسین
در کنــار جسـم صد چـاک حسین
وقف جانان شد سر و جان حبیب
جـان «میثم» بــاد قـربـــان حبیب
