امروز جمعه ، ۱۰ فروردین ۱۴۰۳
اینجا نگارخانه گل های پرپر است

اینجــا نگــــارخـــانـۀ گـــل‌هــای پـرپـر است

   

اینجـــا بهشـت ســرخ بدن‌های بی‌سـر است

حیـــران ستــــاده‌اید چـــــرا ای بنــی‌اســد

   

امـــــروز روز دفــــــن عــــزیــــز پیمبــر است

مــن می‌شنـــاسم ایــن شهـدا را یکی‌یکی

   

ســـرهـــایشان اگـــرچـه بـریده ز پیکـر است

ایــن پیکــــر حبیـب بـــــوَد، ایــن تـــن زهیر

   

این مسلم‌ بن‌ عوسجه، این عون وجعفر است

ایــن پیکـــری کــــه مــانده بـه گودال قتلگاه

   

قـــــرآن آیـــــه‌آیـــۀ زهــــــرای اطهـــر اسـت

ایـــن زخـــم‌ها کــه مـانده بر این نازنین بدن

   

آثــــار تیــــر و نیـــزه و شمشیر و خنجر است

دارد دو زخـــم بــــر کمــــر و بــر جگــر نهان

   

زخمـــی کـــه هـــر دو بـاعث قتل مکرر است

داغ بـــــرادر آمــــــده یـــک زخــــم بــر کمر

   

زخمـــی کـــه مــانده بر جگرش داغ اکبراست

نتـــوان شمــرد زخـم تنـش را به دیـد چشم

   

از بس کـــه جـــای زخم روی زخم دیگر است

ایـــن پیکــــر گسیختـه از هم از آن کیست؟

   

ایــن اسـت آن علــی که شبیـه پیمبــر است

چیـــزی نمــــانــده از بـــــدن پــاره‌پــاره‌اش

   

زخــم تنـش ز پیکـــــر بـــابـا فـــزون‌تـر است

ایــــن جســــم پــاره‌پـارۀ دامــاد کربـلاست

   

کـــو را عروس، نیـزه و شمشیر و خنجـر است

پیـــراهـن زفــــاف، زره گشتــــه بـــر بــدن

   

بــــاران تیــــر: لالـــه، حنـا خـون حنجر است

یک کشته دفن گشته همین پشت خیمه‌ها

   

نامش علی‌ست ذبح عظیم است واصغر است

بــــا هـــم کنیــد رو بــه سـوی نهـر علقمـه

   

آنجــــا تـــن شـــریف علمــــدار لشکــر است

دست و ســرش جـــداست ولـی مثـل آفتاب

   

در مــوج خـــون بـــه دشت بلا نورگستر است

 

«میثم!» مزار این شهدا در دل است و بس

زیـــرا کـــه دل مقـــام خداونـد اکبــر است