جبین خویش سپر کرد سنگ عدو

نمود نیّت و آنگه زخون گرفت وضو

به پیش تیر به قصد نماز، قامت بست

دو لب گشود به تکبیر و شد سراپا هو

قیام، طی شد و بالا گرفت پیراهن

در آن میانه عیان شد سفیدی دل او

بناگه از طرف خصم، تیغ آلود

رسید بر دل و سر بر کشید از آن سو

زهی رکوع که خم شد برون کشید از پشت

سه شعبه را که زدل سر نموده بود فرو

شد از دو سوی بدن خون پاک او جاری

چنانکه آب روان سر بر آورد از جو

رسید نوبت سجده دگر زپا افتاد

نهادبا رخ خونین به خاک مقتل رو

هنوز بود سلام نماز بر دو لبش

که شد جدا سر نورانی اش زتیغ عدو

نماز، زنده بود از حسین تا صف حشر

که بود سرخی سجاده اش زخون گلو

دم از حسین و مرامش اگر زنی (میثم)

برو طریق و را از ره نماز بپو