لالــۀ مــن! پیــش چشــم بـــاغبـان پــرپر شدی
کــربـلا دشــت احــد گشتــه تـو پیغمبــر شدی
از هجـــوم نیــــزه هــا گـــردیـد جسمــت نینـــوا
بــاغ گــل از زخـــم تیــغ و نیـــزه و خنجـر شدی
گـرچه جسمت از دم شمشیــرهـا شـد ریـز ریز
حـــال می بینــم علــی بـودی علی اکبر شدی
خــاک و خـون بـر روی زیبـا پرده می پوشد ولی
تــو میـان خـاک و خــون از پیـش، زیبــاتـر شدی
یـــاد از مـحــــراب کـــوفه می کنـد زخـم سـرت
کــربـلا محــراب کـوفـه گشتته، تـو حیـدر شدی
خـواستم لـب هـای خشکت را ز اشکـم تـر کنم
حـــال می بینـم ز پــا تــا فـرق از خون تر شدی
پیـکـــرت گـــردیـده مثــــل آیـــه هـــای ریخـتـــه
ســـوره ســـوره لیــک مثــل سـورۀ کـوثر شدی
آخـــریـن حــــرف تــــو پیـغـــــام رســـول الله بود
میــــوۀ قلبـــم! پیمـبـــــر را پــیـــــام آور شـــدی
تـو بــه زیــر تیــغ بــر مـن گــریـه کـــردی اکبـرم!
مــن نگـه کــردم؛ تــو پیــش دیده ام پرپر شدی
«میثمـا!» آتـش زدی تنهــا نـــه جــــان خلـق را
سوختی خودرا و زین غم شعله پا تا سر شدی
