ما خانه به دوشان بیابان بلاییم
در موج بلا مست زصهبای ولاییم
هم دستخوش سیل خروشنده اشکیم
هم قطره افتاده به موج یم لاییم
پیش از گل آدم به گل اشک نوشتیم
این نامه که از آب و گل و کرب و بلاییم
گر مرغ هزاریم و گر زاغ سیاهیم
در باغ حسین ابن علی نغمه سراییم
شستیم به خون جگر از چهره سیاهی
ما روسیهان غرق یم خون خداییم
بالله قسم کعبه ما روی حسین است
حتی به سوی کعبه اگر روی نماییم
از خاک اگر خلق شدیم این شرف ماست
خاکیم ولی خاک قدوم شهداییم
بر سلطنت هر دو جهان ناز فروشیم
زین رتبه چه بهتر که در این کوی گداییم
خاموشی دوزخ زسرشک بصر ماست
دل سوختگان پسر فاطمه ماییم
«میثم» چه نیازی به طبیبان جهانت
ما با مدد عشق بهر درد دواییم
