مـن شیـر شیــرخـــوارۀ فـــرزنـد حیــــدرم
هـر چنـد اصغـرم بـه صـف حشــر اکبـــرم
در حشر بر شفاعت خلق خدا بس است
یک قطره خون که می‌چکد از زخم حنجرم
شــد سینـــۀ حسیــن مـــرا مقتـل و مزار
گشتـم جـدا اگــر چـــه ز آغـــوش مــادرم
ذکــــر خـــــدای عــــزوجــل در تلـظـــی‌ام
نقــش حسیـن مـــانـده بـــه لبخنـد آخرم
هفتــاد گـل بـه کـرب‌وبلا چیـده شد ولی
مـن غنچـه بــوده‌ام کـــه عــدو کـرد پرپرم
تیــر سـه‌شعبه و گلـوی طفـل شیرخوار؟!
حــق دارد ار جــدا شــود از پیکــرم سـرم
دل مـی‌بـــرند خیــل شهیـدان ز اهـل دل
مــن از تـمـــامـی شـهــــدا دلــــربـــاتــرم
تیــری کـه خــورد بــر گلــویـم کـار تیغ کرد
انگــار مــانـده زیـــر گلـــو جــــای خنـجـرم
امــــروز جـــای مـن به روی سینۀ حسین
فــــردا بــــه روی شـــانـۀ زهـــرای اطهرم
بــا ســوز سینــه شـرح غمم را سروده‌ای
«میثـم» تــو را شفیعه بـه فردای محشرم
