نفـس صبح، شرار است، شرار است، شرار
آسمـان کــوه غبـار است، غبار است غبار
کــوه‌ها سـوخته چون سینۀ خورشید، همه
دودشـان مــانده بـه آیینـۀ خورشید، همه
قـدسیان سـوخته‌بال و پرشان چون دلشان
عــرشیان خیمـۀ انــدوه شــده محفلشان
بـر دل ختــم رسل، بار غمی سنگین است
گیســوی فـاطمه از خون خدا رنگین است
عـــرش اعــلا بـــه روی خــاک زمیـن افتاده
یـا که جان دو جهــان از ســر زیـن افتاده؟
ســی‌هــزار ابــرهـه بـر جنــگ خـدا آمده‌اند
در پــــی قتــــل امــــام شهـــدا آمــده‌اند
ناخلف‌های سقیفه همه شمشیر به دست
نیــزه‌داران همـه بی‌رحم‌تر از زنگیِ مست
گشتـه آمیختــه بــا بغـض محمّــد گلشـان
کینـۀ آل علــی تلــخ‌تــریـن حـــاصلشـان
قصـد معــراج تمـــاشـای خـدا کرده حسین
کثــرت تیــر ببیـن بــــال در‌آورده حسیــن
سنـگ‌هـا! یک‌سـره از سوز درون گریه کنید
بر تن غرقه به خونش همه خون گریه کنید
آب‌هـا! در شـــــرر خجـلت خــود آب شــوید
بــاید از داغ لبــش در تـب و در تــاب شوید
هـــدف تیـــر بــلا ســـورۀ رحمــان ای وای
ســم اسـب و ورق پــــارۀ قــــرآن ای وای
کــاش خـورشید نمی‌تــافت بـه کوه و صحرا
ره گــــودال ببنــدیـــد بـــــه روی زهـــــرا
مصطفـی سـوخت سـراپا و علی جامه درید
شمـــر در محضـــر مــادر سـرِ فــرزند برید
سـر کـه گردید جدا، قـاتل خونخواره گریست
تیــغ قــاتل هـم بـر آن گلـوی پاره گریست
خضـر، لـب‌تشنـه فـدا گشـت بگــو یــا زهرا
سـر بــه ده ضــربـه جدا گشت بگو یا زهرا
دوستــان! وای مـــن و وای مـن و وای شما
بــــه خـــدا آب نــدادنــد بــه آقــــای شما
بـه خـدا گـــرگ‌صفـت بــر بدنش چنگ زدند
بـــه خــــدا آب نـدادنـــد ولــی سنگ زدند
حـــق پیغمبـــر اســــلام ادا شــــد دیـدید؟
سـر تــوحید، لب تشنـه جــدا شد دیـدید؟
تسلـیت فـــاطمـه! نـــور بصـــرت را کشتند
بـه خـدا اهـــل سقیفـه پسـرت را کشتند
بـــــاغ آمـــــال سکینــه همـه پـرپـر گشته
اسـب بی‌صــاحب بــابـا بـه حرم برگشته
اشــک بـــا یـــاد لـــب تشنـــه‌لبــان آورده
در حـــرم خــون، عـــــــوض آب روان آورده
بـــا تپش‌هــای دلــش روضـۀ مقتـل خوانده
شیهه‌هـــایــش جگـــر فــاطمـه را لرزانده
بـــاز بیـــدادگــران آتـــش کیـــن افشـاندند
بــــاز بیــت‌الحــــرم فـاطمـه را ســوزاندند
سپــه کـفـــر بــــه ســـــوی حـــرم آل آمد
کعـب نـی بــود کـه بــر شانـۀ اطفــال آمد
کـــه دهــــد فـــاطمـۀ فـاطمـه را دلـداری؟
بشتابید که خـون گشتـه ز گوشش جاری
دو کبـــوتـر بـــه بیـابـان ز عطش جان دادند
بنــویسید کــه در چنـــگ عقـــاب افتـادند
بنـــویسیـد کــه ســــر در دل خــاری بردند
بنــویسید کـه از تـــرس بــه صحــرا مردند
دامــن هر دو پر از آتش و دود است هنوز
بنـویسید تـن هــر دو کبــود اسـت هنوز
