ربـــاب می‌دهـد نــدا بـــای ذنـب قتلت
حسیـن می‌زنــد صــدا بــای ذنب قتلت
خضاب ماه پاره را کشتن شیرخواره را
بــا گلــوی تشنــه چـــرا بـای ذنب قتلت
تیـر بـه حنجـر آمـده یـا دم خنجـر آمده
ســر شـده از بــدن جـدا بای ذنب قتلت
طفل رضیع کشته شد ز خون او نوشته شد
بــه صـــورت خــون خــدا بـــای ذنب قتلت
حنجره‌ای که سوخته گشته به تیر دوخته
زخـــم گـلـــو دهــد نـــدا بـــای ذنب قتلت
ریخت به سینه آذرم که صید کوچک حرم
بــا لـب تشنـه شـد فـدا بـــای ذنب قتلت
تیر سه‌شعبه بـر گلو بست ره نفس بر او
نشـــد بگـــویـد ابـتــــا بـــــای ذنــب قتلت
تیـــر ز حنجـــر پـــدر رسیـــد بــــر دل پـدر
حــق حسیـن شـد ادا بـــای ذنـــب قتلت
فاطمه در صـف جزا اشـک‌فشان دهد ندا
خــــدا خـــــدا خـــــدا بـــــای ذنـــب قتلت
قسم به خون حنجرش ز قاتل ستمگرش
تــو هــم بپـــرس «میثما» بای ذنب قتلت
