تا ابد کوثر توحید زپیمانه ی اوست
سینه ی سوخته گان شمع عزا خانه ی اوست
شعله های عطش عطش اش در نفس خسته ی ما
کوه سنگین غم ما به روی شانه ی اوست
حرم اوست حریمی که بود کعبه ی جان
دل بشکسته ی بهشتی است که ویرانه ی اوست
دل آتش زده ی ما که جهانی را سوخت
شعله اش از شرر دامن ریحانه ی اوست
گوهری را که خدا قیمت آن داند و بس
دُرّ اشکی است که تقدیم به دُردانه ی اوست
درس آزادگی از مکتب او یاقت کمال
روح مردانگی از همّت مردانه ی اوست
طرفه بیتی است از آن شاعر دل سوخته ام
که پر از خون جگر ساغر و پیمانه ی اوست
«این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست»
«این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست»
بند دوّم
تا از این نُه فلک و هفت رواقش اثر است
سر نورانی او بر سر نی جلوه گر است
سندی را که به خون گلوی خویش نوشت
تا خداییِّ خدا پیش خدا معتبر است
این شهیدی است که با آتش هفتاد و دو چراغ
داغ او تا ابد الدّهر به قلب بشر است
در صف حشر پیمبر به رویش خنده زند
هر که را دیده بر آن حنجر خشکیده، تر است
سر ما خاک درِ خاک نشینان درش
دل ما با سر نورانی او همسفر است
نه فقط سینه کرد به هنگام نماز
تا ابد سینه ی او تیر بلا را سپر است
همه مُردند، چرا هر چه زمان می گذرد
مکتب سرخ حسین ابن علی زنده تر است
بند سوّم
چشم ها چشمه ی زمزم شده از اشگ غمش
اشگها سیل شده گشته به دور حرمش
خون اضغر شده مُهر سند پیروزی
دست عبّاس جدا گشته به پای علمش
او که انگشتر خود داد به سائل نه عجب
که کریمان همه گردند خجل از کرمش
گر به قدر کرمش دست بگیرد همه را
روز محشر گنه خلقِ جهان است کمش
نکند قاتل خود را زکرم عفو کند
به دل سوخته ی فاطمه دادم قسمش
خون ببارید به زخم تن صد پاره ی او
که چهل روز دمید از دلِ هر سنگ دمش
بنویسید به خونِ جگر و اشگ بصر
به در و بام و رواق و حرم محترمش
بند چهارم
ذبح مهمان که شنیده لب عطشان لب آب
جگر بحر و دل آب، کباب است کباب
ورق مصحف و خون، سوره ی نور و سُم اسب؟!
سرِ پاک پسرِ فاطمه و بزم شراب؟!
زینت عرش خدا نقش زمین از سر نی
چرخ گردون زچه گردید و نگردید خراب؟!
گر چه پیشانی نورانی اش از سنگ شکست
باز با خون علی اصغر خود کرد خضاب
رفت از خیمه نگه پشت سر خویش نکرد
بس که بر شوق ملاقات خدا داشت شتاب
موج خون، زخم بدن، داغ جوان، سجده ی شکر
عجبا دیده ی تاریخ ندیده است به خواب
که جز او خون دلش را به سما پاشیده
چه کسی کرده جز او دشمن خود را سیراب؟
بند پنجم
چشم هر ملّت بیدار حسین است حسین
کشته ی مکتب ایثار حسین است حسین
ارزش گوهر اشکی که به چشم است بدان
نفروشش که خریدار حسین است حسین
آنکه از خون جبین، خون جگر، خون پسر
کرده رنگین گل رخسار، حسین است حسین
دین من مکتب من قبله ی من کعبه ی من
به محمّد (ص) قسم این چار، حسین است حسین
با وجودی که در آن محفل خون یار نداشت
خلق را در دو جهان یار حسین است حسین
به خداییِّ خدا بر همه خوبانِ جهان
سیّد و سرور و سالار حسین است حسین
زآشنا دل نتوان برد خدا میداند
آنکه دل برده زاغیار حسین است حسین
بند ششم
کیست این کشته که دریا شده خونین جگرش
سینه ای نیست که سوزی نبرد از شررش
گر بپرسید که کی لحظه ی میلادش بود
گویم آن لحظه که لب تشنه جدا گشت سرش
بهر یک سجده ی کامل زسه خون ساخت وضو
خون پیشانی و خونِ دل و خونِ پسرش
پیش پیکان بلا سینه سپر کرد ولی
حنجر کودک شش ماهه ی او شد سپرش
با همه زخم بدن، قاتل او گشت دو زخم
که یکی بر جگرش بود و یکی بر کمرش
خون و زخم بدن و گرد و غبار صحرا
سه کفن بود در آن وادی سوزان به برش
پسرانم به فدای پسرانش تا حشر
پدرانم همگی خاک قدوم پدرش
بند هفتم
عطش روز جزا با عطش اش رفت زیاد
آب! خاکت به سرو آبرویت باد به باد
با لبِ تشنه بریدند سر مهمان را
لعن الله علی آل زیادِ و زیاد
به دلش داغ لب حضرت عبّاس بُود
بحر از این داغ زند تا صف محشر فریاد
دیده بر آب روان دوخت ولی آب نخورد
دید تصویر سکینه به روی آب افتاد
مدح او را همه از نعره ی دریا شنوید
که زخون جگرش آب به دریا هم داد
تربیت یافته ی یوسف زهرا این است
کز لبش داغ عطش بر جگر بحر نهاد
روز محشر که علم در کف عبّاس بود
اهل محشر همه این بیت بیارید به یاد
بند هشتم
نازم آن کشته که جان یافت کمال از بدنش
تا ابد خنده به شمشیر زند زخم تنش
جامه از زخم بدن دوخته بر قامتا خویش
پیرهن از تن و تن پاره تر از پیرهنش
آب غسل تن صد پاره اش از خون گلو
خاک صحراست کفن بر بدن بی کفنش
جایی از زمزمه ی ماتم او خالی نیست
این شهیدی است که عالم شده بیت الحزنش
تیر دشمن به جگر، خنجر قاتل به گلو
زخم شمشیر به سر، چشمه ی خون در دهنش
تا نفس داشت به آن قوم، نصیحت می کرد
چه گنه داشت که شد سنگ، جواب سخنش
هر دلی یک حرم پیکر صد پاره ی اوست
هر کجا می نگرم نیست به جز انجمنش
بند نهم
زیر شمشیر، امامت به همه عالم داشت
به لبش زمزمه، در دیده دو صد زمزم داشت
زخم ها بر جگرش بود که ناپیدا بود
همه می سوخت و از زخم زبان مرهم داشت
با خدا در یم خون عهد شفاعت می بست
از گلوی علی اصغر سندی محکم داشت
تیر غم بود که بر سینه ی او می بارید
همه را کرد فراموش و غم عالم داشت
گر همه ملک خدا چشمه ی چشمی می شد
به خدا در غم او اشگ مصیبت کم داشت
وقت مرگ از نفسش روح مسیحا می ریخت
که به خون پیکر هفتاد و دو عیسی دم داشت
می شنیدند ملائک همه و می دیدند
که زصبح ازل این زمزمه را آدم داشت
بند دهم
هر کجا حکم الهی است سخن گو سر توست
شاخه و نخل و نی و طشت طلا و منبر توست
به «قیامت» قسم از روز قیامت تا حشر
همه ایّام، «قیامت»، همه جا محشر توست
آنچهع گفتند و نگفتند در اوصاف بهشت
همه در یک گُل لبخند علی اصغر توست
آنکه بخشید به اسلام بقا، خون تو بود
آنکه خون تو بقا یافت از او خواهر توست
دوست می خواست تو را کشته ببیند ورنه
نیزه فرمانبر تو، تیغ ثناگستر توست
عضو عضو بدنت سوره و زخمت آیات
ورق مصحف آغشته به خون پیکر توست
نه محرّم نه صفر بلکه همه دوره ی سال
باید این بیت بخوانیم که یادآور توست
بند یازدهم
در سقیفه زمی فتنه چو پیمانه زدند
شعله گشتند و به شمع و گل و پروانه زدند
عوض اجر رسالت به رسول دو سرا
دخترش فاطمه را شعله به کاشانه زدند
حرم شیر خدا را به اسیری بردند
کعب نی بود که بر پهلو و بر شانه زدند
ناز پرورده ی زهرا و علی، زینب را
از پی دلخوشی زاده ی مرجانه زدند
زدن دخت علی، ریختن خونِ حسین
لگدی بود کز اوّل به در خانه زدند
صدف و دُر، زفشار در و دیوار شکست
تا که در کرب و بلا تیر به دُردانه زدند
از ازل بود همین ترجمه و تفسیرش
آنچه فریاد زدل، عاقل و دیوانه زدند
بند دوازدهم
ای که با خون گلویت شده قرآن تفسیر
آیه آیه شده اوراق تنت از شمشیر
بر تنت آیه نوشتند زشمشیر، ولی
جمله جمله همه را نقطه نهادند به تیر
پسرانت همه در راه خداوند شهید
دخترانت همه بر یاری اسلام اسیر
آنچه گفتند و نگفتند رسولان خدا
گشت با خون دل و خون گلویت تفسیر
جان فشانی به سر دست تو دارد از شوق
که به پیکان بلا خنده زند کودک شیر
به نماز تو بنازم که پس از ذکر سلام
بر سر نیزه درخشیدی و گفتی تکبیر
«میثم» از حنجره ی سوخته فریاد زند
پرسد ای مردم عالم زصغیر و زکبیر
