زخم گلوی حسین چشمه خون خداست خون خدا را فقط ذات خدا خونبهاست آنکه ز خون گلو داده به قرآن حیات کشتة او را اگر کشته بخوانی خطاست مصحف آیات نور پیکر صد چاک اوست آینه حسن او آن سر از تن جداست ما همه ذریّه ایم سلسله عشق را طینت ما شعله ای از عطش کربلاست شیعه ز باران اشک می کند ایجاد سیل شیعه به دریای خون طالب خون خداست شیعه حیات ابد از دم شمشیر یافت شیعه به اوج عطش تشنة جام بلاست شور که شد با شعور، شور حسینی شود گریة با معرفت، معرفت کبریاست بزم وصال حسین در دل دریای خون سیر عروج حسین از سر نی تا خداست زخم جوانان او خندة فتح است و بس خون علی اصغرش خون همه انبیاست هر نی نیزار عشق فاش ندا می دهد هر که حسینی بود، رگ رگ او نینواست گریه "میثم" خورد آب ز خون حسین فانی معراج خون، ساقی بزم بقاست
