ز خـون نگــار شـــدی بـــاغ یــاس پـرپـر من
عمـو فــدات شــود جـــان مـــده بــرابـر من
گمــان مکـن تـو یتیمـی پــدر کنـارت نیست
منـم امــام حسـن تـــــو علــی اکبــــر مــن
بــه روی خــاک مــزن دسـت و پــا غـریبانـه
مــرو مـــرو ز بــــرم ای همیشــه در بـر مـن
جــدا شــدی ز عمــو بــا گلـــوی خشکیـده
ببیـن بــــرای تــــو دریـــاست دیــدۀ تــر من
ز زخــم تیــــغ، تنــت آیــــه‌آیــــه گــــردیــده
چـــرا ز تیــر شـــدی نقطـه‌نقطـه کــوثـر من
بـه روی دست تنت را بـه سـوی خیمـه برم
خــدای صبـر دهـد در غمـت بـــه دختـر من
بــه جسم غرقه به خون تو دوختم چشمی
بــه زخــم لالـــۀ لیــلاست چشـم دیگـر من
تـــو را بـــه زیـــر سـم اسـب، مـن اگر دیدم
خــدا کنـد کــــه نبینـد حسـن بـــــرادر مـن
تــن تــو بـــا تـــن مـن دفـن می‌شــــود امـا
سرت به نوک سنان همره است با سر من
ســـزد کـه از قلمت خـون دل چکد «میثم»
کـــه نظـــم تـــوسـت همــــان آه دردپــــرور
