به فیض خنده گلهای ارغوان نرسی

اگر به درد دل خون باغبان نرسی

به اوفتادن مرغ شکسته بال مخند

که پر بریزی و چون او به آسمان نرسی

زآفتاب بیاموز خاکساری را

که با زمین زدن کس به آسمان نرسی

حباب وار به یک تیغ موج دریا شو

که تا کفی به دل بحر بی کران نرسی

نه تندران که به گرد تودیگران نرسند

نه بازمان که تو برگرد دیگران نرسی

مجوی در سفر این محیط غم شادی

که هر چه ره سپری عاقبت به آن نرسی

تو عندلیبی و با جغدها گرفتی خو

بهار طی شده و ترسم به گلستان نرسی

زدست غیر بکش آستین که می ترسم

امیر کشور دل را به آستان نرسی

تو تا به خانه تن خو گرفته ای «میم»

به فیض گیری از آن فیض بخش جان نرسی