به تیغ عدو قلب خود را دریدن

بود به که از دوستان دل بریدن

مروت همین است در مدهب ما

بشادی غم دیگران را خریدن

بود درس توحید یک مصرع و بس

خدا دیدن و خویشتن را ندیدن

در آغوش خود جوی گمکرده ات را

چه حاجت به این سوی و آن سو پریدن

به خود گریه کن روز مرگ عزیزان

که سودی ندارد گریبان دریدن

دریغا دریغا که یک عمر کارم

همین بود گل دیدن و گل نچیدن

به یکدوش بار غم خویش بردن

به یک دوش تابوت یاران کشیدن

بخود آکه یک لحظه لذت نیرزد

به یک عمر لب را به دندان گزیدن

اگر گوش جان واکنی، از لب خود

توانی صدای خدا را شنیدن

نماز است بالی که یک لحظه با آن

زخود تا خدا می توانی پریدن

اگر شور نبود بشعر تو «میثم»

چه سود از مضامین نو آفریدن