چه عارفان که به ظاهر محقرند بسی

چه اوفتاده که بر سروران سرند بسی

به مال دار مکن بهر سیم و زر تعظیم

که اغنیا زفقیران گداترند بسی

زانبیا همه گفتن زخلق نشنیدن

عجب مدار که هم کور و هم کرند بسی

نه یاد مرگ نه اندیشه ای زعالم قبر

نه بیمناک زفردای محشرند بسی

اجل بگرد سرو مرگ زیر پا افسوس

که غرق آذر و دل بسته زرند بسی

هزار پرده کشیده خدا به زشتیان

هنوز از دگران پرده میدرند بسی

کنار ختم رسل خوی بولهب دارند

درون کعبه چو بت های آزرند بسی

به بامداد مسلمان برون زخانه روند

به شامگاه چو آیند کافرند بسی

اگر به آب رسد دستشان خدا داند

میان برکه دنیا شناگرند بسی

زدیگران به بدی کم سخن بگو «میثم»

به عیب خویش نگر کز تو بهترند بسی