دین و دل و عقیده و ایمان من تویی

حشر و صراط و محشر و میزان من تویی

عبد و غلام و عاشق و مجنون تو منم

حور و قصور و جنّت و رضوان من تویی

اشکم فتد به پات که خوش میخری ز چشم

جانم شود فدات که جانان من تویی

هر بامداد ناز به خورشید می کنم

در محفلی که ماه فروزان من تویی

خواندم هزار مرتبه قرآن خدا گواست

این یک حقیقت است که قرآن من تویی

هرگز نیم به ناز طبیبان نیازمند

درد و طبیب و دارو و درمان من تویی

تا خنده می زنم به تو لبخند می زنم

تا گریه می کنم گل خندان من تویی

با آنکه می زنی همه شب شعله بر دلم

آرام بخش سینه ی سوزان من تویی

هم بر سر زبانی و هم در دل منی

ذکر عیان و ناله ی پنهان من تویی

ایمان بود محبّت و سوگند می خورم

بالله قسم تمامی ایمان من تویی

من «میثم» توام تو همه هستی منی

جان منی نه، خوب تر از جان من تویی