ای همسر سردار جهان مادر عباس

ای همسر سردار جهان، مادر عباس(مدح)			وی دامــن تـــو مهـــد ادب‌پـــرور عباس
در بیت علـی آمده! هـم‌سنگر عباس			خوانده است تورا مادرخود خواهرعباس

ام‌الشهــدا، فـــاطمۀ دوم حیـدر

هم فاطمۀ دوم و هم زینب دیگر

تــو چشمـۀ فیض از نفـس پنـج امامی			تـو فـاطمۀ بیـت شــه عــرش‌مقـامی
تـو همسـر تنهــا وصــــی خیـرالانامی			تــو مــــادر والاگهــــر خــون و قیامی

جوشـد ادب و فضــل ز آیــات کلامت

پیوسته ز هفتاد و دو تن باد سلامت

شک نیست به این رتبه که حیدر به تونازد		زینب کـه بـود عصمـت داور به تو نازد
تــا روز جـــــزا آل پیمبــــــر بـــــه تـــو نـازد		عبـاس تو در عرصۀ محشر به تو نازد

کی مثل تو ای خاک رهت هم سر و هم جان

یــــک روزه دهــــد چــــار پســر در ره جـانان؟

ای سوخته در شعلـۀ مصباح هدایت			ای مادر جود و کرم و فضل و عنایت
خشنــود ز رفتـــار تـــو زهـرای ولایت			جان همه خوبان جهـان باد فـدایت!

با آن همه قدر و شرف و جاه و عزیزی

کــــردی بـه بنـی‌فاطمـه اظهـار کنیزی

عون تو شده در صف عاشور فدایی			عثمان تو بگرفت زخون رنگ خدایی
تـا دادن جــان، جعفـر تـو بود ولایی			عبــاس تــو از روز ازل کـرب‌وبـلایی

چون حرمت زهرا به تو شد واجب عینی

گشتنـد عــــزیـزان تـو هــرچار، حسینی

تـو ام‌بنینـی نــه! تـو ام‌الشهـدایی			پیـوسته به ثارالله و از خویش جدایی
دلبـــاختـۀ جلـوۀ مصبــاح هــدایی			بیش از پسران گریه کنِ خون خدایی

ای بوسۀ خورشید به خاک کـف پایت

حق است کند فاطمه پیوسته دعایت

دادی بـه ره شمـس ولا چـار قمــر را			دور پسـر فاطمــه گـردانـده پسـر را
در ماتم‌شان ریخته بس اشک بصر را			آتــش زده از گــریه دل اهـل‌ نظـر را

از بس که در امواج بلا یار حسینی

بـا داغ پسرهـات عــزادار حسینی

یک روزه به دل داغ روی داغ تو دیدی			چون فاطمه یـافاطمه از غصه خمیدی
بر گرد همـان چـار مزاری که کشیدی			از داغ حسین‌بـن‌علــی جامـه دریـدی

بـا آن کـه دلت خــون ز غـم چـار جــوان بود

چشمت به حسین‌بن‌علی اشک‌فشان بود

بـا داغ چهـار اختــــر تــابنده جبینت			گفتــی کـــه نخـــوانند دگــر ام‌بنینت
آتـش نـزند کس به دل زار و حزینت			ای لشکـر ماتم به یسـار و به یمینت

خون خوردی و نالیدی و از پای فتادی

تـا جـان بـه سـر گریۀ پیوسته نهادی

روزی که تورفتی و جهان غرق عزا بود			تابـوت تـو بـر دوش عزیزان خدا بود
بـا داغ تـو خــون بــر جگـر اهـل ولا بود			عباس تو ای مادر عباس!کجا بود؟

ای کاش که چون عون، کنارت پسری بود

از جعفـــر و عثمــــان عـــزیـزت خبری بود

ای قبلۀ دل تـربت بی‌شمـع و چراغت			ای داغ پس از داغ دوباره روی داغت
ای چارگل خفته به خون،حاصل باغت			باشـد که بیایم به مدینه به سراغت

با آن کـه شـدم زائر بی‌صبر و قرارت

نگذاشت عدو گل بفشانم به مزارت

یافاطمه خون دلم از دیده روان است			قبرتوعیان است عیان است عیان است
چشم همه برتربت پاکت نگران است			آن فـاطمه قبــرش ز چـه از خلــق نهان است؟

از اشک، مگـر خاک بقیع تو بشویم

آن تربت پنهان شده را بلکـه بجویم

هرچند که خون جگرت بود روانه			دیگــر بــدنت دفـن نگـردید شبانه
بر بازوی و پهلوت ندیدنـد نشانه			ای کوه غم چار جوانت روی شانه

بر «میثم» دل‌سوخته کن اشک، عنایت

تــا خـون دل خـویش کنـد وقـف عــزایت