ای رهبــــر احـــرار! مــن حــر شمـایم
هــــرچنــد بـــا بیگانــه بـودم، آشنـایم
تو در کرم چون جد خود پیغمبر استی
تو در به روی دشمن خود هم نبستی
شـــرمنــده از اولاد زهـــــرای بتــــولم
مـردودم امــــا می‌کنــد لطفـت قبـولم
روزی کــه چون خـاری به راهت سبز گشتم
گویـی دوبــاره بـا نگـاهت سبز گشتم
هم سوختی ازبرق حسنت حاصلم را
هـم بـــا نگاه خشم خـود بردی دلم را
بـــاغ وجـــودم را حسیـن‌آبـــاد کـردی
یکـــدم اسیــــرم کـــردی و آزاد کـردی
آن روز دیـــدم مظهـــر عفـــو خــدایی
چشمت بـــه من می‌گفـت:حـر! تو حر مایی!
زنجیـــر ذلـت را ز اعضـــایــم گشـودی
افسـوس! ای مـولا ندانستم که بودی
دیگــر وجــودم غـــرق در نـور خـدا بود
در بین دشمن هم دلم پیش شما بود
یـا یک نگاه خشـم، هستم را گـرفتی
آنجـا نفهمیـدم کــه دستــم را گـرفتی
اکنون که چشم خویش را وا کردم امروز
خـــود را در آغـــوش تـو پیـدا کردم امروز
