حیف از تو که گل باشی و من خار تو باشم
بگذار که از دور گرفتار تو باشم 
من مایه ندارم که خریدار تو گردم 
باشد که گدای سر بازار تو باشم 
گر راه ندارم به حریمت نظری کن 
تا معتکف سایة دیوار تو باشم 
با آنکه تو را عاشقم از خود نپسندم 
تو یار به من باشی و من عار تو باشم 
دستی، که به جز دامن لطف تو نگیرم 
چشمی، که فقط طالب دیدار تو باشم 
زخمم به جگر زن که دوایی نپذیرد 
دردی به دلم بخش که بیمار تو باشم 
از همچو تویی پاک تر از گل همه حیف است 
تا همچو منی عبد خطاکار تو باشم 
سوزم به درون ریز که پیوسته بسوزم 
خوابم ببر از دیده که بیدار تو باشم 
آن رتبه ندارم که نهی پای به چشمم 
بگذار که خاک ره زوار تو باشم 
من میثمم و چوبة دارم به سر دوش 
بگذار که دلباخته ی دار تو باشم