مـــن از شـــام زفـــاف خــود فــدایی علـی بـودم
از اینکـه می‌کنـم جان را فدای دوست خوشنودم
علــی گـــر شــوهر من هم نبودی بین دشمن‌ها
بــه عنــوان حمـــایت از امـــامم حـامی‌اش بـودم
بـــرای یــــاری تنهـــــا امــــامم گـــــرچــه تنهـایم
گـــرفتم جـان خود بر کف چه باک از آتش و دودم
بــــرای خــــاطـر او حـبـس کـــــردم نـاله‌هــایم را
اگــــرچـه از هجــــوم درد، یـک لحظــه نیـــاسودم
نگفتــم بــا علـی بـا من چه در آن کوچه شـد امّا
نشـد از او نهــــان گـــــردد لبــــاس خــــاک‌آلودم
به جسم خسته و سقط‌جنین و دست بشکسته
خــدا دانـد چگـــونـه ســـوی مسجـد راه پیمــودم
چنـــان سنـگ مصیـبت بــر ســـرم بارید از هرسو
کـــه در ســن جـــوانی بیشتــــر از پیر، فـرسودم
خـــدا صبـــرت دهـــد ای رهبـــر تنهـــای تنهـایم!
حلالــم کـن! حلالــم کـن! که شد هنگام بدرودم
هـــزاران کـوه غـم بـر شــانه دارم باز از آن شادم
کــه بـــازویم شکست و بنـد از دست تو بگشودم
از آن «میثم» بـه نظـم جـان‌گـدازش ذاکر ما شد
که در هر بیت، مضمونی به مضمون‌هاش افزودم
