روزه‌داران! مه خدایم من
با شما یار آشنایم من
ماه تسبیح و ذکر و صوم و صلات
ماه توبه، مه دعایم من
ماه وصل خدای منانم
ماه وحی و نزول قرآنم
ماه پیدایش جمالم من
ماه دیدار ذوالجلالم من
ماه هر لحظه با خدا بودن
ماه فضل و مه کمالم من
من که فیض حضور آوردم
نـور در شهـر نــور آوردم
روزه‌داران! همه قیام کنید
تا به ماه خدا سلام کنید
ماه شب‌زنده‌داری آمده است
از مه روزه احترام کنید
عاشقانی که قدر من دانند
همـه مـاه مبـارکم خوانند
ماه نور است کسب نور کنید
نفس خود از گناه دور کنید
با خدنگ اطاعت و تقوا
چشم شیطانِ نفس، کور کنید
روح تقوا به تن مبارک‌تان
لیلةالقـدر مـن مبارک‌تان
من سراپا بهشت یارانم
بر شما خوشتر از بهارانم
نور چشم همه خداجویان
مژدۀ وصل روزه‌دارانم
همچو گل ریخته ز دامن من
سحـر و افتتاح و جوشن من
من تجلای ذوالمنن دارم
از کتاب خدا سخن دارم
صلوات خدا نثارم باد
که به دامان خود حسن دارم
مـن کـه پـا تا سرم تمام حسن
هستی‌ام هست از امام حسن
سرخوش آنان که اهل‌ایمان‌اند
دوست را لحظه‌لحظه می‌خوانند
روزها روزه‌اند و شب همگان
قدر شب‌های قدر می‌دانند
دل شـب دامـن سحـر گیرند
همه قرآن به روی سر گیرند
من که پیوسته در تب و تابم
من که دریای گوهر نابم
صبحگاهان به کوفه می‌جوشد
خون پاک علی ز محرابم
من که چون کوه نور مشتعلم
تـا صـف حشر از علی خجلم
روزه‌داران! چو تشنه گردیدید
در دل از تشنگی شرر دیدید
طفل معصوم‌تان چو روزه گرفت
در غروبش گرسنه گر، دیدید
خون دل جاری از دو عین کنید
گریه بـر کـودک حسیـن کنید
اشک خونین روان ز دیده کنید
یاد از آن دختر شهیده کنید
در غم کودک خرابه‌نشین
گریه بر آن سر بریده کنید
گریـه فیـض بهارتـان بادا
اشک «میثم» نثارتان بادا
