تا شوم خاری و با آن گل رعنا بنشینم

نه به فردوس نه در سایه ی طوبی بنشینم

گر چه عمری به سر دوش بار فراقم

بشکند پایم اگر لحظه ای از پا بنشینم

از کجا اوفتد ای یوسف گمگشته عبورت

که بیایم سر راه و به تماشا بنشینم

به چه کس چهره نمودی که زنم بوسه به چشمش

به کجا پای نهادی که همانجا بنشینم

تو یکی باشی و یک خلق گدایند به دورت

من چه سازم که شبی پیش تو تنها بنشینم

تا ابد خاک در خاک نشینان تو هستم

گر چه بر چشم ملک یا به ثریّا بنشینم

بدلم طاقت هجران رخت نیست و گر نه

زشت باشد چو منی پیش تو زیبا بنشینم

تو کنار منی و من به کنار تو هماره

چه کنم سیر گلستان چه به صحرا بنشینم

نخورم آب به جز از دم شمشیر بلایت

گر چه لب تشنه روم بر لب دریا بنشینم

دست شستم ز دو عالم زده ام لاف گدایی

که سر کوی تو ای یوسف زهرا بنشینم

«میثمم» خاک در میثم تمّار شمایم

خرّم آن روز که در سایۀ مولا بنشینم