زندگی گاه روز و گاه شب است

گاه غم گاه شادی و طرب است

گاه تلخ است و گه بود شیرین

گاه چون حنظل است و گه رطب است

ای خوشا بنده ای که در همه حال

روز و شب شکر خالقش به لب است

دل به دنیا مبند کاین دنیا

همه رنج و مصیبت و تعب است

بار حمّالة الحطب دارد

هر که را خصلت ابولهب است

آبروی کسی به باد مده

که خدا زین گناه در غضب است

اگر از یک گناه دست کشی

بهتر از سال ها نماز شب است

روز حشر از کسی نمی پرسند

تو که هستی و از که ات نسب است

بشر است و نتیجۀ عملش

چه تفاوت که فارس یا عرب است

خالق و آن چنان عنایت و لطف

بنده و این همه خطا عجب است

پیش روی تو حرص و آز و طمع

در کمین تو مرگ از عقب است

گنه و محضر خدا ای وای

آدمیزاد بین چه بی ادب است

حَبّۀ آتش ار ز دوست بود

بهر «میثم» نکوتر از عنب است